Eerste dag echt aan het werk

0230. Ik wordt wakker van het licht dat aan is op de kamer. Ik kijk op mijn telefoon. Het is inderdaad 0230. Ik vraag aan mijn kamergenoot of mijn telefoon stuk is. We hoeven er pas om vijf uur uit. Samir, een dokter, zegt dat er twee boten zijn aangekomen met ongeveer 70 vluchtelingen. Hij heeft dienst en de verpleegkundige daar heeft hem gevraagd te komen. Ik vraag nog of ik mee moet maar dat hoeft niet. Ik doe mijn ogen weer dicht en probeer nog wat te slapen. Meer dan doezelen wordt het niet. Vijf uur gaat dan de wekker. Opstaan, wassen , scheren watergolven en op naar het ontbijt. Zes uur moet we op de dirt Road zijn want dan begint onze dienst. We treffen een dichte deur aan naar het ontbijt en gaan na een half uur wachten op meneer de Griek met lege maag onze dienst beginnen. Dan maar ff een chocolade donut halen. Heerlijk op de vroege ochtend. Ik ga samen met Karen van het field team naar onze opslag locatie. Dat stapt zij in de bus van de stichting. Ik rijd vast door richting de dirt road. Ik meld me op het irc kamp waar vannacht 71 vluchtelingen zijn binnen gekomen . Daar ligt mijn kamer genoot Samir nog wat te slapen. Hij is bezig geweest van half drie tm half vijf. Ik besluit naar het uitkijkpunt te gaan waar andere collega's bootjes staan te spotten.Er staat daar een grote verrekijker op statief waarmee we naar Turkije kunnen kijken. We zien al diverse boten van de marine en kustwacht op het water. Zowel de Turken als de Grieken zijn aanwezig. Mocht er een bootje door de Turken worden aangehouden dan worden de vluchtelingen opgepakt en terug naar Turkije gebracht. Komen ze langs de Turkse kustwacht dan worden ze zo mogelijk aan boord gehaald van een Grieks schip en direct naar de haven gebracht. Al snel is het raak en er worden twee boten opgepikt door de Grieken. Op volle zee moeten ze overstappen. Vrouwen en kinderen eerst. De zitten vaak in het midden van de rubberboot, mannen aan de buitenkant. Luisteren doen ze door alle stress niet en iedereen wil zsm aan boord van de kustwacht. Ik heb me laten vertellen dat er harde woorden aan te pas moesten  komen om alles veilig te laten verlopen. Gelukkig gebeuren er geen ongelukken. We zie dat er 1 boot door probeerde te komen langs de Turkse kustwacht. De kustwacht heeft daar andere ideeën over en hindert de boot door er vlak langs te gaan varen. De vluchtelingen houden vol en varen door. Als ze Griekse wateren bereiken mogen de Turken niets meer doen.Tot onze verbazing en ergernis zien we dat de Turkse kustwacht water op de boot aan het spuiten is. En dan niet met een tuinslang maar met een waterkanon. Stel je voor, 40 mensen in een boot die gemaakt is voor 20. Je kunt geen kant op, vluchten is geen optie, moeders met baby's, een onervaren schipper. Het is een wonder dat er geen ongelukken zijn gebeurd. Uiteindelijk bereikt de boot Griekse wateren en de Turken druipen af. Onder begeleiding van twee rescue boten varen de vluchtelingendoor voor een landing op scala. Dit is buiten ons gebied van verantwoordelijkheid. 2 collega's besluiten daar een kijkje te nemen. De landing gaat goed maar de mensen zijn nat tot op het bot. Een baby van een paar maanden is ook zeiknat. Ouders hebben het kind mega dik aangekleed maar alles is nat. Snel de baby uit de kleren en droog spul aan. Na wat droge kleding gaat het met iedereen naar omstandigheden goed. Ik sta terwijl dit gebeurt nog op de uitkijk en hoor de verhalen pas achteraf. Later die ochtend spotten we nog een bootje en ik ga samen met de dokter die kant op om te kijken en zonodig te assisteren. De landing gaat prima en dan is het de bedoeling dat men aan de voorkant het bootje verlaat. Ondanks alle inspanningen springen ze ook aan de zijkant van de boot. Dus sommige zijn nat tot hun middel. Het zijn voornamelijk jonge manne en twee gezinnen met kleine kinderen. Op het strand eenenal opluchting en blije gezichten. Ze trekken hun zwemvesten uit en laten deze achter op het strand.  Medische assistentie is niet nodig deze keer. Een kwartier na de landing zit iedereen warm binnen op het kamp Scala.  Hier wachten ze op verder vervoer naar uiteindelijk Athene. Wij gaan weer retour en wisselen met de mensen van het irc kamp onze dienst. Eerst een uurtje slapen want het was toch wel wat vroeg vanochtend. We hebben deze middag niets meer te doen en de vluchtelingen van eerder die nacht zijn ook al vertrokken. Om vijf uur gaan we terug naar ons kamp en krijgen we uitleg over een oefing met veel slachtoffers die morgen rond half 3 zal plaats vinden. Hierna nog de algemene briefing waar ook de nieuwe vrijwilligers met een applausje welkom worden geheten. Lekker eten bij de Italiaan en dan het bed in. Het was een lange indrukwekkende dag. Totaal zijn er vandaag op diverse plekken 3000 vluchtelingen aangekomen op Lesbos. Het is de drukste dag van het jaar tot nu toe.  Nu lekker slapen op mijn spijkerbed