De tweede dag mytilini

5 uur gaat de wekker en ik sta meteen op. Ik had me voorgenomen om het ontbijt klaar te maken voor de andere huis genoten. Ik slaap daar met nog 6 andere. Allemaal vrouwen dus 1 groot kippenhok. Ik dek de tafel en langzaam wordt iedereen wakker en schuiven ze aan voor het ontbijt  Zes uur staat vertrek richting Katia. Ik vertrek met eigen auto naar Katia en al snel is het raak. Er land een boot, en nog 1 en nog 1. Totaal hebben we die dag acht boten. Zonder noemenswaardige medisch bijzonderheden. Een baby van minder dan een jaar die koud is en na het omkleden weer wat meer levendig wordt. Een andere boot die een wat bijzondere landing had was de boot die op George beach is geland. George beach is nog meer richting het zuiden en in ongeveer 1 km lang, 4 meter breed en vol met stenen , kiezels, rotsen en rotzooi van eerdere landingen. Dit stand is bereikbaar vanaf Katia maar alleen met de benenwagen. We besluiten het op een lopen/ rennen te zetten. Ik vraag nog waarom niemand met de auto de heuvel op rijd en vanaf daar een berg afdalen. Niemand geeft echt antwoord en zet het op een rennen. Ik, zo eigenwijs als ik ben neem de auto en ga via de verharde weg de berg op. Ik parkeer de auto in de berm en daal de berg via een zandpad af. Ik zie dat de boot gaat landen maar moet nog zeker 400 over rotsen en kiezels rennen. Collega s die volledig te voet zijn gegaan zie ik nog niet. Na veel rennen en hijgen kom ik als derde aan bij de boot die al voor de helft leeg is. Er zitten nog wat vrouwen achter in de boot die compleet de verkeerde kant opgaat. Dan maar natte voeten. Ik krijg de vluchtelingen zover dat ze me helpen de boot recht te trekken en iets verder op de wal. Mijn zakmes gaat in de voorkant van de boot en deze loopt alleen aan de voorkant leeg. Mensen kunnen nu makkelijke uitstappen en de boot ligt stabieler. Ongeveer 40 vluchtelingen moeten retour over de kiezels en rotsen. Een oudere dame wordt het teveel en dreigt mogelijk flauw te vallen. De aanwezige dokter besluit tegen mijn advies in de vrouw te dragen. Een helse klus. Na 200 meter besluit de vrouw dat het toch beter is zelf te gaan lopen. Een 8 maanden zwangere dame besluit wat rust nodig te hebben en stopt bij een grote steen waar ze gaat zitten. Er zijn twee vrijwilligers bij dus we besluiten door te lopen. Als we bijna retour op Katia zijn vraagt de dokter mijn terug te lopen naar de zwangere dame om zonodig hulp te verlener. Ik dat hele stuk weer terug maar geen zwangere dame te bekennen. Ik hoop maar dat ze een andere route heeft genomen. Ik terug de berg op want daar staat mijn auto. Lekker z n berg op met natte en zware schoenen. Bij de auto eerst sokken wisselen en dan op naar de volgende boot. De zwangere dame bleek toch al in de bus naar het transit kamp Moria. 1300 was het einde van onze shift en retour voor de luch. Brood met Griekse braadworst